ubezpieczenie oc zawodowe

Indywidualnie czy grupowo?

10 kwietnia 2018 / / Brak komentarzy

Ubezpieczyć się indywidualnie czy grupowo?

Przy wyborze rodzaju konstrukcji ubezpieczenia należy mieć na uwadze zasadniczą różnicę pomiędzy jego formą grupową i indywidualną. W przypadku ubezpieczeń grupowych mamy bowiem do czynienia z koniecznością statystycznych uogólnień, które uwzględniają średnią cech i potrzeb klientów. Oznacza to, że przystępując do ubezpieczenia grupowego klient może spotkać się z sytuacją, w której pewne elementy ubezpieczenia grupowego w zasadzie nie są mu potrzebne, nie może jednak z nich zrezygnować. Drugą ważną różnicą w konstrukcji ubezpieczeń jest ich zakres. Ubezpieczenia grupowe mają ograniczony zakres ryzyk objętych ochroną oraz niską sumę ubezpieczeniową. Może zatem zdarzyć się, że suma, jaką wypłaci ubezpieczyciel nie pokryje całej kwoty kosztów szkody, powstałej w wyniku działania ubezpieczonego pracownika.

Ważne!

Jeśli pracownik ubezpiecza się grupowo i ponosi ustawowo odpowiedzialność majątkową oraz jest świadomy ryzyka zawodowego, związanego z zakresem obowiązków,  ważne jest, aby zapoznał się szczegółowo z ogólnymi warunkami ubezpieczenia, jakie opłaca. Odpowiedzialne zarządzanie ryzykiem, pozwoli bowiem wyeliminować możliwe sytuacje, w których mimo opłacanych składek, będzie musiał zmierzyć się z pokryciem wysokich kosztów z domowego budżetu.

Ubezpieczenie indywidualne

Racjonalnym rozwiązaniem w przypadku zawodu funkcjonariusza publicznego jest ubezpieczenie indywidualne. W przypadku takiej konstrukcji mamy możliwość szerokiego wyboru sumy gwarancyjnej (do 500. 000 zł) a jeśli ryzyko związane z podejmowanymi decyzjami zawodowymi jest szczególne, możemy sumę gwarancyjną podwoić.  Ponadto polisę można rozszerzyć o ubezpieczenie okresów minionych (do 2 lat), jeśli ubezpieczamy się po raz pierwszy lub gdy mamy obawy, że suma gwarancyjna poprzedniej polisy była zbyt niska. Co istotne w przypadku ubezpieczeń indywidualnych, ubezpieczony pracownik sam ustala wysokość comiesięcznej składki, mając realny wpływ na kształt umowy ubezpieczeniowej. Dzięki temu polisa jest bardziej dostosowana do jego wymagań, a klient zyskuje pewność, że zakupił dokładnie taki produkt, jakiego potrzebuje.

 

NASTĘPNY

nowelizacja ustawy ubezpieczenie oc zawodowe

Odpowiedzialność majątkowa funkcjonariusza – wysokość odszkodowania

10 kwietnia 2018 / / Brak komentarzy

Zdarza się, że suma gwarancyjna ubezpieczenia nie pokrywa szkody w całości.

Jednym z pierwszych w Polsce przypadków zastosowania ustawy o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych była sprawa funkcjonariusza starostwa w Ostródzie, pozwanego przez prokuraturę w procesie cywilnym o zapłatę ponad 45 tys. zł odszkodowania z odsetkami za podjęcie w 2011 r. niezgodnej z prawem decyzji budowlanej. Ostatecznie sąd oddalił powództwo prokuratury. Starosta ostródzki zobowiązał jednak, jak czytamy w Gazecie Prawnej, wszystkich podległych pracowników do szczegółowego przestrzegania procedur i ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej za błędne decyzje.

Zakres odpowiedzialności majątkowej funkcjonariusza określa ściśle ustawa.

W terminie  14 dni  od  dnia  wypłaty  odszkodowania za szkodę kierownik podmiotu odpowiedzialnego, który wypłacił odszkodowanie albo kierownik jednostki organizacyjnej podmiotu odpowiedzialnego, która wypłaciła odszkodowanie,  składa  do  prokuratora  okręgowego wniosek o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego. W przypadku   stwierdzenia  istnienia  podstaw  do  wytoczenia  przeciwko funkcjonariuszowi  publicznemu  powództwa prokurator przed jego wytoczeniem wzywa na piśmie funkcjonariusza   publicznego do dobrowolnego  spełnienia  świadczenia  w określonym terminie (nie  krótszym  jednak niż  7 dni  od  dnia  otrzymania  wezwania), a po  bezskutecznym  upływie  tego  terminu wytacza powództwo.

Funkcjonariusz publiczny ponosi odpowiedzialność do kwoty dwunastokrotności miesięcznego wynagrodzenia (obejmuje ono również przysługujące mu uposażenie). Jeżeli dopuścił  się  działania  lub  zaniechania z winy umyślnej,  odpowiada  on  do  wysokości odszkodowania, które nie może przewyższać kwoty dwunastokrotności miesięcznego wynagrodzenia. Wymiar wynagrodzenia ustala się na dzień działania lub na koniec okresu zaniechania, które spowodował rażące naruszenie prawa. W przypadku  gdy  wynagrodzenie może być określone w różnej wysokości, przyjmuje się wysokość  najwyższą. Jeżeli powyższy sposób ustalenie wynagrodzenia nie jest możliwy, wynagrodzenie przysługujące funkcjonariuszowi publicznemu określa się na dzień stwierdzenia rażącego naruszenia. Jeżeli w tym dniu osobie odpowiedzialnej nie przysługuje już wynagrodzenie, jego wysokość określa się na ostatni dzień, w którym przysługiwało.

Jeżeli   kilku   funkcjonariuszy   publicznych   dopuściło   się   działania   lub zaniechania każdy  z nich ponosi  odpowiedzialność (do kwoty dwunastokrotności miesięcznego wynagrodzenia) stosownie do przyczynienia się do rażącego naruszenia prawa i stopnia winy. Jeżeli nie  jest  możliwe  ustalenie  stopnia  winy  i przyczynienia się poszczególnych funkcjonariuszy publicznych do rażącego naruszenia prawa, odpowiadają  oni w częściach równych. W przypadku winy umyślnej odpowiadają  solidarnie.

Podstawa prawna Ustawa z dnia 20 stycznia 2011r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa.

 

NASTĘPNY

nowelizacja ustawy ubezpieczenie oc zawodowe

Warunki odpowiedzialności majątkowej funkcjonariusza publicznego

10 kwietnia 2018 / / Brak komentarzy

Ze względu na zróżnicowanie organów państwowych i innych podmiotów powołanych z mocy prawa lub na podstawie porozumień do rozstrzygania spraw w drodze decyzji administracyjnych, nie istnieje ujednolicony system kontroli pracy urzędników administracji publicznej. Funkcjonujące instrumenty zapobiegania wydawaniu wadliwych decyzji (rodzaje odpowiedzialności, regulowane m.in. przez przepisy Kodeksu cywilnego, Kodeksu pracy, czy zapisy ustawy o służbie cywilnej), wzbogacono na mocy ustawy z 2011 roku o odpowiedzialność majątkową funkcjonariusza publicznego. Jest to odpowiedzialność warunkowa, co oznacza, że aby zaistniała muszą być spełnione jednocześnie trzy przesłanki. Po pierwsze na mocy prawomocnego orzeczenia sądu (wyroku, nakazu zapłaty czy postanowienia) lub na mocy ugody zostało wypłacone przez  podmiot  odpowiedzialny  odszkodowanie  za  szkodę  wyrządzoną  przy wykonywaniu władzy publicznej z rażącym naruszeniem prawa. Po drugie rażące naruszenie  prawa  zostało  spowodowane zawinionym działaniem lub zaniechaniem funkcjonariusza publicznego. Po trzecie rażące naruszenie prawa zostało stwierdzone zgodnie z art. 6 ustawy, określającym katalog sytuacji, które uznać można za rażąco naruszające prawo. Należą do nich:

– wydanie  ostatecznej  decyzji  administracyjnej stwierdzającej nieważność decyzji administracyjnej lub postanowienia, gdy akty te wydano z rażącym naruszeniem prawa;

–   wydanie ostatecznej decyzji stwierdzającej nieważność decyzji lub postanowienia wydanej na podstawie Ordynacji podatkowej, gdy akty te zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa;

–   działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania  przez  organ,  które  zaskarżono,  i  organ  w zakresie swojej właściwości uwzględnił skargę w całości i stwierdził jednocześnie,  że  działanie,  bezczynność  lub  przewlekłe  prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz przekazał skargę sądowi administracyjnemu;

–   sytuacja,  gdy  sąd  administracyjny  wydał  prawomocny  wyrok,  w  którym  stwierdził  nieważność  decyzji  lub  postanowienia w całości lub w części, ze względu na wydanie decyzji lub postanowienia z rażącym naruszeniem prawa;

–    sytuacja,  gdy  sąd administracyjny wydał prawomocny wyrok, w którym stwierdził nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części wydanej na podstawie Ordynacji podatkowej, ze względu na wydanie decyzji lub postanowienia z rażącym naruszeniem prawa;

– sytuacja,  gdy  sprawa  administracyjna nie została załatwiona w określonym terminie lub postępowanie  prowadzone  było  przewlekle  i  strona  postępowania  administracyjnego  wniosła  zażalenie  do  organu  wyższego  stopnia,  a jeżeli nie ma takiego organu, wezwała ten organ do usunięcia naruszenia  prawa.  Organ  wyższego  stopnia  bądź  organ  prowadzący  postępowanie uznały zażalenie za uzasadnione oraz stwierdziły jednocześnie, że niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa;

– sytuacja, gdy sprawa z zakresu  prawa  podatkowego  nie  została  załatwiona  we właściwym  terminie  lub  we  wskazanym  nowym  terminie  załatwienia  sprawy  i strona postępowania wniosła ponaglenie do organu podatkowego wyższego  stopnia  lub  ministra  właściwego  do  spraw  finansów  publicznych, jeżeli sprawa nie została załatwiona przez dyrektora izby skarbowej  lub  dyrektora  izby  celnej.  Organ  podatkowy  wyższego  stopnia lub minister właściwy do spraw finansów publicznych, uznając ponaglenie za uzasadnione, stwierdzili jednocześnie, że niezałatwienie  sprawy  w  terminie  miało  miejsce  z  rażącym  naruszeniem  prawa;

– uwzględnienie przez sąd skargi na bezczynność  lub  przewlekłe  prowadzenie  postępowania  przez  organy  administracji publicznej wydające decyzje administracyjne, postanowienia w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu  oraz  postanowień,  których  przedmiotem  jest  stanowisko  wierzyciela  w  sprawie  zgłoszonego  zarzutu;

– uwzględnienie  skargi  na  przewlekłe  prowadzenie  postępowania  w  sprawach  z  zakresu  pisemnych  interpretacji  przepisów  prawa  podatkowego  wydawanych  w  indywidualnych  sprawach;

– sytuacja, gdy odwołanie wniesiono w związku z niewydaniem decyzji przez organ rentowy lub  niewydaniem  orzeczenia  przez  wojewódzki  zespół  do  spraw  orzekania o niepełnosprawności;

– w sprawach z zakresu odwołań od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony  Konkurencji  i  Konsumentów.

 

Podstawa prawna: Ustawa z dnia 20 stycznia 2011r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa.

Paulina Pawlak (UAM), Marcin Sidor (UAM) Odpowiedzialność majątkowa funkcjonariusza publicznego a ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej urzędnika, Poznań 2017 r. (www.repozytorium.amu.edu.pl)

 

NASTĘPNY

ubezpieczenia oc zawodowe ubezpieczenia dla księgowych ubezpieczenia dla biur rachunkowych ubezpieczenia dla biur usług płatniczych ubezpieczenia dla funkcjonariuszy publicznych ubezpieczenia dla rzeczoznawców

Jak uzyskać wpis do rejestru biur usług płatniczych?

9 kwietnia 2018 / / Brak komentarzy

Wymogi

Aby uruchomić działalność biura usług płatniczych, należy spełnić określone ustawowo warunki:

– działalność biura usług płatniczych może być wykonywana wyłącznie na terytorium RP,

– posiada program działalności i plan finansowy na okres pierwszych 12 miesięcy działalności,

– posiada rozwiązania, umożliwiające wyliczanie całkowitej miesięcznej kwoty transakcji płatniczych oraz realizację obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu zgodnie z ustawą,

– osoba zarządzająca biurem usług płatniczych nie jest osobą prawomocnie skazaną za przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu, przestępstwo przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, przestępstwo, o którym mowa w art. 165a Kodeksu karnego, lub przestępstwo skarbowe.

Wniosek

Jeśli powyższe warunki są spełnione, należy złożyć wniosek do Komisji Nadzoru Finansowego. Biuro może bowiem rozpocząć swoją działalność dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru biur usług płatniczych. Jeśli dysponujemy podpisem elektronicznym, wniosek można złożyć online lub osobiście w urzędzie lub wysłać pocztą. Do wniosku należy dołączyć poniższe załączniki:

dowód uiszczenia opłaty skarbowej,

lista agentów (jeśli dotyczy),

lista oddziałów (jeśli dotyczy),

oświadczenie wnioskodawcy o zgodności i kompletności danych oraz o spełnianiu warunków wykonywania działalności gospodarczej w charakterze biura usług płatniczych.

Następnie Komisja Nadzoru Finansowego weryfikuje formalno-prawnie wniosek. Jeśli wniosek jest kompletny, a dane w nim zawarte są zgodne ze stanem faktycznym, KNF dokonuje w ciągu siedmiu dni wpisu do rejestru. W przypadku gdy KNF nie dokona wpisu w terminie siedmiu dni, a od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło czternaście dni, przedsiębiorca może rozpocząć działalność. Jeśli jednak wniosek nie spełnia wymogów prawnych, KNF go odrzuca. W przypadku braków formalnych, wyznaczony zostaje siedmiodniowy termin na ich uzupełnienie. Od decyzji organu można się oczywiście odwołać lub skierować skargę bezpośrednio do sądu.

Rejestr biur usług płatniczych jest jawny i dostępny na stronie internetowej KNFu.

www.erup.knf.gov.pl

Komisja Nadzoru Finansowego wystawia zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru i przekazuje drogą elektroniczną do CEIDG informacje o wpisie do rejestru.

Pamiętaj!

Biuro usług płatniczych jest zobowiązane poinformować KNF o każdej zmianie danych objętych wpisem do rejestru. Ma na to 14 dni od dnia uzyskania informacji o zmianie, składając stosowny wniosek.

Ubezpiecz się!

Właściciel biura usług płatniczych zobowiązany jest ustawowo do ochrony posiadanych środków pieniężnych. Musi w tym celu ubezpieczyć się. Dokument potwierdzający zawarcie ubezpieczenia należy w terminie 7 dni od jego podpisania złożyć do KNF.

 

NASTĘPNY

rażące niedbalstwo szkoda ubezpieczeniowa odszkodowanie ubezpieczenie oc

Rażące niedbalstwo w usługach płatniczych

9 kwietnia 2018 / / Brak komentarzy

Nowelizacja ustawy o usługach płatniczych z 2017 roku wyraźnie obciążyła dostawców usług płatniczych odpowiedzialnością  za wszystkie nieprawidłowości w realizacji transakcji. Firma będzie ponosić odpowiedzialność w przypadku, gdy środki nie dotrą do odbiorcy lub dotrą z opóźnieniem. Będzie też odpowiadać za wysokość prowizji oraz za niedopełnienie obowiązku informacyjnego względem klienta.

Ustawodawca wprowadzając obowiązek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej biura usług płatniczych, określił charakter szkód, jakie objęte zostały obowiązkowym ubezpieczeniem. Są to szkody:

– wyrządzone przez biuro usług płatniczych, jak również osoby nim zarządzające i osoby, którymi posługuje się przy wykonywaniu działalności,

– powstałe w związku z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem transakcji płatniczej wynikającej  z umowy o świadczenie usług płatniczych przez biuro usług płatniczych, do wysokości dokonanej wpłaty,

– wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa.

Szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa

Ostatnia kategoria szkód uwzględniona przez Ustawodawcę bywa dość kłopotliwa, ze względu na brak jednoznacznej definicji pojęcia rażącego niedbalstwa. Ponadto przepis art. 827 § 1 kodeksu cywilnego mówi, iż ubezpieczyciel nie odpowiada za szkody wyrządzone przez ubezpieczającego umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa. W praktyce oznacza to, że zakład ubezpieczeń wypłaci odszkodowanie klientom pokrzywdzonym w wyniku umyślnego lub wynikającego z rażącego niedbalstwa działania właściciela lub pracowników biura. Zażąda jednak zwrotu wypłaconego odszkodowania od ubezpieczonego (biura usług płatniczych). Taka konstrukcja wynika z podstawowej funkcji obowiązkowego ubezpieczenia OC – ubezpieczenie to chroni interes klienta biura. Aby jednak ochronić również interes majątkowy biura, rynek ubezpieczeniowy dopuścił możliwość wykupienia  prawa zakładu ubezpieczeń do regresu (do sprawcy szkody spowodowanej jego rażącym niedbalstwem).  Warto podkreślić, że jest to niezwykle korzystne rozwiązanie. Zdarzają się szkody spowodowane działaniem zakwalifikowanym jako rażące niedbalstwo. Zakład ubezpieczeń wypłaci odszkodowanie i nie zażąda jego zwrotu od BUP.

NASTĘPNY

nowelizacja ustawy ubezpieczenie oc zawodowe

Obowiązek ubezpieczenia biura usług płatniczych w świetle prawa

9 kwietnia 2018 / / Brak komentarzy

Ustawa o usługach płatniczych

W celu ujednolicenia przepisów prawa dla usług płatniczych krajów Unii Europejskiej, Parlament Europejski i Rada wprowadziły w 2007 roku Dyrektywę PSD, zgodnie z którą instytucje płatnicze krajów członkowskich mają obligatoryjny obowiązek ochrony środków pieniężnych otrzymywanych od użytkowników.  Zgodnie z powyższą Dyrektywą 19 sierpnia 2011 roku wprowadzono ustawę o usługach płatniczych (Dz.U. 2011 nr 199 poz. 1175), której ostateczny kształt uregulowały Rozporządzenia Ministra Finansów z grudnia 2011 oraz 18 kwietnia i 24 września 2012 roku.

W rezultacie w Rozporządzeniu czytamy:

wg §2.1 ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej Biura Usług Płatniczych obejmuje

„…odpowiedzialność biura usług płatniczych za szkodę powstałą w związku z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem transakcji płatniczej wynikającej  z umowy o świadczenie usług płatniczych przez biuro usług płatniczych, do wysokości dokonanej wpłaty.”

oraz wg § 2.2

„…Ubezpieczenie obejmuje szkody wyrządzone przez biuro usług płatniczych, jak również osoby nim zarządzające i osoby, którymi posługuje się przy wykonywaniu działalności. Ubezpieczeniem objęta jest również szkoda wyrządzona umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa.”

Ochrona dotyczy szkód zgłoszonych w okresie ubezpieczenia oraz nie później niż 180 dni po upływie tego okresu.  Z ubezpieczenia wyłączone zostały natomiast szkody:

wg § 2.4

„…polegające na zapłacie kar umownych; powstałe wskutek działań wojennych, stanu wojennego, rozruchów i zamieszek, a także aktów terroru.”

Obowiązek ubezpieczenia powstaje najpóźniej  w dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia działalności.

Suma gwarancyjna

Rozporządzenie określa również minimalną sumę gwarancyjną.

Suma gwarancyjna jest maksymalną wysokością odszkodowania, które może być wypłacone z konkretnego ubezpieczenia. Stanowi podstawę do naliczenia wysokości składki.

Jeśli umowa ubezpieczenia zawierana jest na okres do 12 miesięcy suma gwarancyjna wynosi 0,6% całkowitej kwoty transakcji płatniczych, wykonanych przez biuro w okresie 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym zawarto umowę ubezpieczenia (nie mniej jednak niż 1200 euro).

Jeśli umowa ubezpieczenia zawierana jest na okres dłuższy niż 12 miesięcy, Ustawodawca określił, iż kwota minimalnej sumy gwarancyjnej, po upływie 12 miesięcy zwiększana jest za każdy kolejny miesiąc o 0,05% całkowitej kwoty transakcji płatniczych wykonanych przez biuro w okresie 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym zawarto umowę ubezpieczenia (nie mniej jednak niż 100 euro za każdy miesiąc).

Równowartość kwot w złotych obliczana jest na podstawie średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP po raz pierwszy w roku, w którym zawarto umowę ubezpieczenia.

W przypadku biura usług płatniczych, które rozpoczyna swoją działalność – całkowitą kwotę transakcji płatniczych określa się na podstawie, wymaganego ustawą, programu działalności i planu finansowego na okres pierwszych 12 miesięcy działalności.

 

NASTĘPNY